Jak polscy ubezpieczyciele postępują z najpopularniejszą kontuzją narciarską: problemem z więzadłem? Jak się przed tym zabezpieczyć? Na co zwracać uwagę przy wyborze ubezpieczenia? Wreszcie: jakie konkretnie firmy wybrać, a jakich unikać? Posłuchajcie…
Dziś chciałbym przybliżyć Wam sylwetki osób z polskiej sceny freeride, których losy śledzę przynajmniej parę lat: Marcin, Piotrek i Zuza – każde z nich zajmuje się zupełnie czym innym, każdej z tych osób bardzo kibicuję, każde z nich to ciekawa osobowość, interesujący człowiek, no i rzecz jasna: każdy jeździ freeride!
Linki do treści podcastu:
Na heliski miałem zawsze jakiegoś sponsora. A czy da się polatać bez? Ten odcinek to porównanie najpopularniejszych heliski na świecie: Alaska, Kamczatka, Gruzja, Szwajcaria, Laponia, Rumunia. Ile to kosztuje? Gdzie jest taniej? Gdzie jest fajniej? Posłuchajcie…
Linki do podcastu:
Ponoć podcasty wracają w wielkim stylu… Mam lekki przesyt pisaniem, a w głowie sporo pomysłów na kolejne odcinki… pytanie tylko, czy będziecie tego słuchać? Pożyjemy – zobaczymy…
Tymczasem linki do treści o których wspominam poniżej:
Zacznę od trzech najbardziej poczytnych tekstów upływającego roku. Te teksty miały łącznie tłuste kilkadziesiąt tysięcy klików do tej pory:
A co u mnie? Cisza…
W Alpach spadają właśnie tony śniegu, powder.com bije na alarm, a ja przygnieciony pracą – siedzę na drugiej półkuli i staram się nie myśleć o tym, że ta zima po raz pierwszy od jakichś 12 lat ominie mnie narciarsko w swojej znacznej części.
Nie jest to łatwe: wchodzę do Barnes&Noble i widzę takie obrazki, no to jak mam nie kupić?
Jak żyć, Panie Premierze?
Jeśli jest jakiś temat, który szczególnie Was interesuje i chcielibyście tu o nim przeczytać – piszcie śmiało. Jeśli chcielibyście częstsze posty – będzie mi również miło o tym przeczytać i łatwiej przetrwać dni z dala od gór. Jeśli wiem, że ktoś to czyta – łatwiej będzie mi się zebrać i coś tu napisać.
Dość ciekawe rozwiązanie zaprezentował w tym sezonie Salomon. Wiązanie SHIFT łączy w sobie cechy wiązania pinowego (technicznego) oraz zjazdowego. Nie ma wszystkich zalet wiązania pinowego, mianowicie: jest cięższe o jakieś 300 gram na nogę, ale wygląda na to, że SHIFT jest znacznie bezpieczniejszy niż zwykłe wiązanie pinowe, a podczas zjazdu działają wszystkie te płaszczyzny wypięć co w klasycznym wiązaniu zjazdowym.
Jego funkcje najlepiej pokazuje poniższy film:
Magazyn POWDER już ogłosił to wiązanie mianem „wiązania roku”. Pozytywne recenzje publikuje również WildSnow.
Czy kupiłbym to wiązanie? Nie. A może raczej powinienem napisać: JESZCZE nie.
Po pierwsze trochę przytłacza cena (około 2000 PLN). Po drugie, wiązanie od którego zależy twoje zdrowie i życie to nie pierwszy lepszy gadżet. Zdecydowanie poczekałbym dwa sezony, by konstrukcję mogli przetestować inni:
Wiązanie to jednak doskonała nowina dla branży i potencjalne odwrócenie trendu z ostatnich lat: wiązania pinowe/techniczne nigdy przecież nie miały być powszechnie używane przy tak ekstremalnych parametrach (ciężkie narty i wysokie prędkości), jak sporo osób jeździ obecnie. Zakładam, że pod warunkiem dalszych pozytywnych ocen użytkowników, SHIFT może być całkiem niezłym wyborem dla rzeszy rider’ów, którzy nie uprawiają wyczynowego ski-touringu.
Firma Marker, producent popularnych wiązań Kingpin ogłosił wezwanie serwisowe. Modele wiązań do wymiany opisane są tutaj:
https://www.marker.net/en-us/support/recall/
Pisałem o wiązaniu jeszcze przed akcją serwisową TUTAJ. Wiązanie Marker Kingpin jest bardzo popularne wśród polskich freerider’ów. Przekażcie znajomym.
Gdybyście nie wiedzieli (a zapewne nie dowiecie się z mediów), to Andrzej Bargiel, jako pierwszy człowiek na ziemi chce wejść na K2 z nartami i zjechać z niego bez ich odpinania. Tak. Z najniebezpieczniejszego szczytu świata, na którym ginie jakaś 1/4 alpinistów wyposażonych w raki, czekany i ubepieczenie – Andrzej Bargiel chce zjechać z na nartach.
Andrzej Bargiel przed atakiem szczytowym – źródło: FB Andrzej Bargiel, foto: Marek Ogień
Jaraliście się pewnie naszymi wspaniałymi orłami, atakującymi K2 zimą wraz z SETKĄ tragarzy wysokościowych (nazywanych przez polskich orłów pogardliwie „hapsami” [Hi-Altitude Porter]). Założę się przy tym, że jeśli nie czytaliście regularnie tego bloga, nie mieliście pojęcia że było STU tragarzy. Nasze orły dostały od nas wszystkich (przez spółki skarbu państwa) GRUBE miliony, za którą biedni Pakistańczycy zatargali im luksusy do bazy, po czym orły połaziły trochę w tę i w drugą, jakiś facet poobrażał dziennikarkę niczym primadonna, inny olał grupę i próbował wejść sam. Nie wyszło, ale orły i tak wróciły w chwale i planują wydawać kolejne miliony z naszej kasy za rok.
Dla porównania, Bargiel atakuje K2 w stylu alpejskim: na lekko i bez tlenu. Za nie naszą kasę (a za swoją i za kasę od prywatnych sponsorów). Nie zostawi za sobą tony śmieci, nie będzie karawany stu współczesnych niewolników. Czy czasem nie o to powinno chodzić w sporcie?
Sprawa jest cholernie niebezpieczna, ale niesamowita kondycja, przygotowanie treningowe, determinacja, potężne doświadczenie w zjazdach z bardzo wysokich gór sprawiają, że obecnie na świecie Bargiel jest praktycznie jedyną osobą, której może się udać ten wyczyn.
Jego pozycja nadawana jest przez SPOT’a – możecie go śledzić: https://share.findmespot.com/shared/faces/viewspots.jsp?glId=0a6dNAS5iLP4GfVOrjHqaeuz76bleBKEL
Obecny plan, to atak w sobotę niedzielę rano.
Jędrek – jeśli ktokolwiek – to właśnie Ty!
Najlepsze cytaty Bargiela z wywiadu dla Wyborczej – źródło: http://wyborcza.pl/duzyformat/1,127290,20826370,andrzej-bargiel-najszybszy-polski-himalaista.html
“Gdy byłem bardzo młodym człowiekiem, wydawało mi się, że himalaizm to coś strasznego. Taki obraz wyrobiłem sobie na podstawie filmów. Jest ci zimno, cały czas masz zadyszkę, robisz trzy kroki i zatrzymujesz się, żeby złapać oddech. Walczysz o życie, żeby przetrwać i nie zostać w górach. Do tego środowisko himalaistów jest małe, elitarne, trudno się do niego dostać. Ale już na dwóch pierwszych wyprawach na ośmiotysięczniki: Mansalu i Lhotse, zobaczyłem coś zupełnie innego. Spodziewałem się megaciężkiego pobytu w bazie przez dwa miesiące. Że trzeba będzie gotować, wspinać się w ekstremalnych warunkach, zakładać kolejne obozy. Okazało się, że bazę budują agencje turystyczne, jest tam stołówka i kuchnia, gotuje kucharz, każdy ma swój namiot i jaki taki komfort. Nikomu krzywda się nie dzieje i nawet można odpocząć. Książki poczytać, telefonów i maili nie odbierać. Całkiem spoko życie. Na pierwszej wyprawie nie wszedłem na szczyt, zostałem zawrócony z 7600 m – kierownik kazał schodzić, bo ekipa nie miała już sił. A jeśli chodzi o mnie, nie chciał, bym samotnie zdobywał szczyt, bo uznał, że byłem za młody i niedoświadczony.”
“Na Lhotse był młody, dwudziestokilkuletni Szerpa. Do 6,5 tys. m latał w dżinsach, ray-banach i kręcił sobie filmiki z iPhone’a. Idziemy, a on nagrywa: „Jesteśmy w obozie pierwszym, słoneczko świeci, a ze mną są turyści z Polski…”. A tu Hajzer, himalaiści, duma narodowa…”
“Z kolei podczas drugiej wyprawy, na Lhotse, było ciśnienie, żeby wejść za wszelką cenę. Za pomocą jakichkolwiek narzędzi, w tym wykorzystując ludzi. Dla mnie to nie był sport. Jeżeli korzystasz z Szerpów, którzy noszą ci plecaki, to nie jest wspinaczka. Dlatego przestałem jeździć na te wyprawy.”
Zjechał! I to jest już we wszystkich mediach. Wielkie brawa!
nakreche 