Wiele osób z którymi rozmawiam i opowiadam o różnych wyprawach narciarskich pyta mnie z kim byłem w wielu miejscach. Zawsze gdy pada odpowiedź „zupełnie samemu”, widzę zdziwienie na twarzy swojego rozmówcy… „jak to samemu?”, „po co jechać samemu?”, „nie bałeś się?”, „miałeś co robić tak samemu?” – to z reguły pytania które słyszę… Uśmiecham się wtedy zawsze…

Zanim się rozwinę, napiszę tylko, że wiem, że czytają to moi kumple z którymi zjeżdżam… Wspólne podróże są świetne. Panowie, Japonia czy Gruzja które zrobiliśmy w tym roku – to jedne z bardziej udanych wypraw narciarskich w moim życiu, i jestem z nich bardzo zadowolony. Towarzystwo było doborowe, super kompani zarówno do nart jak i do wygłupów, czy do poważnych dyskusji. Więc chłopaki, nie obraźcie się na mnie gdy będziecie to czytać, ale po prostu muszę napisać, że samotne podróże są równie genialne. Podróżowanie po zakątkach świata zupełnie samemu i jazda na nartach z przypadkowo poznanymi ludźmi, to równie wspaniałe doświadczenie, które będę polecał każdemu, kto mnie o to zapyta.

A więc narty solo: od czego zacząć?

Przewodnik

Moja odpowiedź jest jedna: Lonely Planet. Olej Pascala, olej Michelin – moim zdaniem informacje w tych przewodnikach są niepełne, często mało przydatne dla narciarzy czy backpackersów, szybko się dezaktualizują. Tylko Lonely Planet spełnia moje oczekiwania, szczególnie przy samotnych podróżach. W Lonely Planet nie znajdziesz informacji, które możesz sobie po prostu wygooglować. Redaktorzy Lonely Planet byli w tych wszystkich opisywanych miejscach osobiście – często po kilku, następnie ich relacje są kompilowane w jedną całość, a wcześniejsze edycje uaktualniane. Z Lonely Planet zrozumiesz lokalną kulturę, poznasz anegdoty, daty lokalnych świąt, festiwali, warte odwiedzenia miejsca, poznasz lokalne zwyczaje, jedzenie (nie tylko w restrauracjach), zrozumiesz kontekst historyczny lokalnych poglądów i przekonań. Oczywiście Lonely to nie wszystko – zanim wyruszę w podróż spędzam dziesiątki godzin na forach, wikipedii, wikitravel, często męczę ludzi mailami czy telefonami. Ale mimo to, dla mnie przewodniki Lonely to nieodzowny element samotnej podróży.

Dla kontrastu radzę Wam przeczytać hejterski wpis dot. Lonely Planet: http://kontakt-kik.blogspot.com/2011/07/dlaczego-nie-lubie-lonely-planet.html – moim zdaniem opisuje tylko negatywne emocje i formułuje negatywne osądy bez podawania faktów. Jedyne fakty, o których autor pisze, to zdania Lonely nt. Polski i świąt katolickich podane zdaniem autora bez należytego szacunku i kontekstu, w ten sam sposób co np. informacje o religijnych świętach hinduskich. Cóż… blog reprezentuje poglądy Klubu Inteligencji Katolickiej, rozumiem więc, że takie podejście może boleć. Ja jednak nie wyobrażam sobie innego. Skoro jednak ja tak bardzo Lonely polecam – dla równowagi warto przeczytać też inne wpisy i wyrobić sobie opinie samemu.

Gdzie spać?

Zrezygnuj z hoteli. Kiedyś na Alasce popełniłem błąd. Zanim wyruszyłem w dzicz, zatrzymałem się w Anchorage. Z odbytych wcześniej podróży służbowych zgromadziłem dużo punktów hotelowych, które potem za darmo mogłem wykorzystać – i zdecydowałem się na darmowy dla mnie, ale luksusowy hotel w stolicy Alaski. Z hotelu korzystali głównie opaśli amerykańscy turyści którzy chcieli tylko „powąchać” Alaskę z daleka, i białe kołnierzyki, które przyjechały w sprawach biznesowych, najczęściej związanych zapewne z rurociągiem trans-alaskańskim. Nie muszę mówić, że integracji żadnej nie było. Nie rozmawiałem z żadnymi ludźmi, chodziłem tylko jeść do miejsc polecanych przez mój Lonely Planet. Raz czy dwa wybrałem się na trekking w góry wkoło Anchorage. Dopiero kiedy ruszyłem w dzicz, i zacząłem nocować w pensjonatach, jeść w przydrożnych barach i poznawać ludzi: kierowców ciężarówek, rangerów, czy innych narciarzy – podróż zaczęła nabierać kolorów.

Pełne zanurzenie

Tak naprawdę prawdziwa integracja z ludźmi ma miejsce w przypadku samotnych podróży. Kiedy jesteś we dwójkę, trójkę czy piątkę – jest świetnie, ale raczej stanowicie zamkniętą ekipę, która – owszem – może kogoś poznać i pogadać z obcymi, ale ekipa to ekipa. W ekipie następuje wspólne planowanie i zawieranie związanych z tym kompromisów, ekipa jest zgrana, wyrusza i wraca razem. Samemu jest inaczej. Odważę się napisać, że istnieje coś takiego, jak cała filozofia „Solo Travel”. Wielu blogerów-podróżników jak np. Global Goose stawia tezę, że każda osoba powinna spróbować samotnej podróży przynajmniej raz w życiu. Ze samotna podróż wzbogaca jak żadna inna, że dzięki niej można poznać wielu wspaniałych ludzi, że prawdziwie integruje Cię z krajem który odwiedzasz, z lokalsami, i z otaczającą Cię kulturą. Ich zdaniem, pierwsza samotna podróż jest rodzajem wspaniałego szoku, który każdy pamięta całe życie. Lies Ouwerker pisze, że tylko samotne podróże umożliwiają jej totalne zanurzenie (immersion) w lokalnej kulturze i prawdziwie pełną integrację z innymi ludźmi.

I cholera coś w tym jest. Pamiętam, kiedy jadąc drogą w arktycznej Laponii spotkałem auto jadące w przeciwnym kierunku z nartami na dachu. Spotkać tam auto – to jest w ogóle sprawa niezbyt częsta, a jeszcze narty na dachu – to nieprawdopodobny zbieg okoliczności. Zaczęliśmy mrugać sobie światłami, machać do siebie i w końcu zatrzymaliśmy się na przeciwnych poboczach. Jossi, sympatyczny Szwed  – niemalże padł mi w ramiona widząc mnie pierwszy raz w życiu. Wymieniliśmy się od razu doświadczeniami, kontaktami do siebie i informacjami o okolicznych zjechanych i zaplanowanych do zjechania górach. Umówiliśmy się na wspólne zjazdy. Mamy kontakt do tej pory.

Lawiny

To jest w zasadzie główny argument przeciwko samotnej jeździe na nartach. Nawet jeśli sensownie ogarniasz zagrożenie lawinowe, unikasz ryzykownych stoków i podejść, i jesteś generalnie rozsądny – wypadki się zdarzają nawet najlepszym ekspertom. W sytuacji kiedy coś cię przysypie – jesteś zawsze zdany na kolegów z ekipy: na ich działające nadajniki lawinowe, na ich umiejętności ich obsługi, na ich wytrzymałe łopaty i silne ręce. Jeśli zasypie cię, kiedy zjeżdżasz sam – masz w zasadzie konkretnie przesrane. Generalnie, jeżdżąc samemu widzę niewielki sens zabierania ze sobą całego anty-lawinowego sprzętu – bo tylko ciąży w plecaku, a w razie problemów na niewiele się zda. Na szczęście jednak samotne podróże na narty, wcale nie oznaczają samotnej jazdy na nartach. Bardzo często bywa, że akurat w helikopterze jest jedno wolne miejsce, że jakaś przewodnik może zabrać jedną osobę więcej, albo jak pisałem wyżej, że zintegrujesz się z innymi narciarzami do zjazdów. Tak naprawdę podczas moich samotnych narciarskich podróży zaledwie kilka razy zdarzyły mi się zupełnie samotne zjazdy. Cóż… przeżycie również ekscytujące, i skłamałbym gdybym napisał, że tego żałuję, ale jednak staram się tego nie robić jeśli są inne wyjścia.

Na koniec napiszę, że BARDZO polecam samotne podróże każdemu narciarzowi przynajmniej raz na jakiś czas. Moja kolejna – już za 5 tygodni. I uśmiecham się mimowolnie do siebie, kiedy o niej pomyślę! 🙂