Cześć. Nazywam się Rafał Urbanelis. Na nartach jeżdżę od piątego roku życia. Wszystko zaczynało się dość standardowo: jazdą po trasach. Na początku ośle łączki u zaprzyjaźnionych Górali w Zębie, potem wszystkie możliwe miejscowości w Polsce (a były to czasy, kiedy jeszcze królował Szczyrk), Słowacja, wreszcie całe Alpy. Kiedy jeżdżenie po stokach się oklepało – zacząłem robić mniej standardowe rzeczy: najpierw z boku tras, trochę pod wyciągiem, potem stopniowo, coraz dalej i dalej od oznaczonych tras… W międzyczasie było jeszcze trochę prób z freestylem zakończonych poważnym wypadkiem, złamanym nosem, roztrzaskanym nadgarstkiem, operacją, śrubami w ręce i półroczną rehabilitacją. Dziesięć lat temu zasmakowałem w Heli-skiingu: zjechałem z drugiego szczytu Alp – Duforspitze, a potem zacząłem jeździć w bardziej egzotycznych lokalizacjach: w Laponii czy na legendarnej Alasce. Stopniowo narty połączyły się dla mnie z podróżami, przygodą i poznawaniem ludzi. Jeździłem poza trasami w Andach w Chile, na Kaukazie, w Japonii na wyspie Hokkaido, w masywie Tien-Szan w środkowej Azji, na Spitsbergenie, w Afryce czy w Iranie. W sumie uprawiałem freeride na pięciu kontynentach.

W nartach pociąga mnie właśnie ta dzicz, obcowanie z przyrodą, z górami, z dala od kurortów, miast, szlaków, innych ludzi i ubitych stoków. Choć nie jestem ekspertem, przewodnikiem ani instruktorem – i żyję z zupełnie czegoś innego niż narty, miałem zaszczyt jeździć i uczyć się od prawdziwych ikon sceny freeride’owej (tak w Polsce, jak i poza). Wykorzystuję każde takie spotkanie, do nauki jak jeździć lepiej i bezpieczniej.

Zapraszam do czytania!

Rafał Urbanelis / blog.nakreche@gmail.com