nakreche

narty, na wiele sposobów, subiektywnie


4 Komentarze

2018… 2019?

Zacznę od trzech najbardziej poczytnych tekstów upływającego roku. Te teksty miały łącznie tłuste kilkadziesiąt tysięcy klików do tej pory:

  1. Szkolenia Lawinowe: krytyczne podejście do polskich podmiotów prowadzących szkolenia
  2. Moja opinia na temat wiązań Kingpin Markera (napisana jeszcze przed ich wezwaniem serwisowym! 😉 ) 
  3. Przegląd Heliski ze świata: co wybrać? co ominąć? ile to kosztuje?

A co u mnie? Cisza…

W Alpach spadają właśnie tony śniegu, powder.com bije na alarm, a ja przygnieciony pracą – siedzę na drugiej półkuli i staram się nie myśleć o tym, że ta zima po raz pierwszy od jakichś 12 lat ominie mnie narciarsko w swojej znacznej części.
Nie jest to łatwe: wchodzę do Barnes&Noble i widzę takie obrazki, no to jak mam nie kupić?

Jak żyć, Panie Premierze?

Jeśli jest jakiś temat, który szczególnie Was interesuje i chcielibyście tu o nim przeczytać – piszcie śmiało. Jeśli chcielibyście częstsze posty – będzie mi również miło o tym przeczytać i łatwiej przetrwać dni z dala od gór. Jeśli wiem, że ktoś to czyta – łatwiej będzie mi się zebrać i coś tu napisać.


12 Komentarzy

Bargiel atakuje K2

Gdybyście nie wiedzieli (a zapewne nie dowiecie się z mediów), to Andrzej Bargiel, jako pierwszy człowiek na ziemi chce wejść na K2 z nartami i zjechać z niego bez ich odpinania. Tak. Z najniebezpieczniejszego szczytu świata, na którym ginie jakaś 1/4 alpinistów wyposażonych w raki, czekany i ubepieczenie – Andrzej Bargiel chce zjechać z na nartach.

Andrzej Bargiel przed atakiem szczytowym – źródło: FB Andrzej Bargiel, foto: Marek Ogień

Jaraliście się pewnie naszymi wspaniałymi orłami, atakującymi K2 zimą wraz z SETKĄ tragarzy wysokościowych (nazywanych przez polskich orłów pogardliwie „hapsami” [Hi-Altitude Porter]). Założę się przy tym, że jeśli nie czytaliście regularnie tego bloga, nie mieliście pojęcia że było STU tragarzy. Nasze orły dostały od nas wszystkich (przez spółki skarbu państwa) GRUBE miliony, za którą biedni Pakistańczycy zatargali im luksusy do bazy, po czym orły połaziły trochę w tę i w drugą, jakiś facet poobrażał dziennikarkę niczym primadonna, inny olał grupę i próbował wejść sam. Nie wyszło, ale orły i tak wróciły w chwale i planują wydawać kolejne miliony z naszej kasy za rok.

Dla porównania, Bargiel atakuje K2 w stylu alpejskim: na lekko i bez tlenu. Za nie naszą kasę (a za swoją i za kasę od prywatnych sponsorów). Nie zostawi za sobą tony śmieci, nie będzie karawany stu współczesnych niewolników. Czy czasem nie o to powinno chodzić w sporcie?

Sprawa jest cholernie niebezpieczna, ale niesamowita kondycja, przygotowanie treningowe, determinacja, potężne doświadczenie w zjazdach z bardzo wysokich gór sprawiają, że obecnie na świecie Bargiel jest praktycznie jedyną osobą, której może się udać ten wyczyn.

Jego pozycja nadawana jest przez SPOT’a – możecie go śledzić: https://share.findmespot.com/shared/faces/viewspots.jsp?glId=0a6dNAS5iLP4GfVOrjHqaeuz76bleBKEL

Obecny plan, to atak w sobotę niedzielę rano.

Więcej: https://www.facebook.com/Jedrek.Bargiel/?hc_ref=ARTYwqon_jd5Ah5TEWVcgtto6EQVn805NoWwCxvoAz4qqPjBvenHukRAYf31BaLJ4Ug&fref=nf

Jędrek – jeśli ktokolwiek – to właśnie Ty!

AKTUALIZACJA 21 lipca:

Najlepsze cytaty Bargiela z wywiadu dla Wyborczej – źródło: http://wyborcza.pl/duzyformat/1,127290,20826370,andrzej-bargiel-najszybszy-polski-himalaista.html

“Gdy byłem bardzo młodym człowiekiem, wydawało mi się, że himalaizm to coś strasznego. Taki obraz wyrobiłem sobie na podstawie filmów. Jest ci zimno, cały czas masz zadyszkę, robisz trzy kroki i zatrzymujesz się, żeby złapać oddech. Walczysz o życie, żeby przetrwać i nie zostać w górach. Do tego środowisko himalaistów jest małe, elitarne, trudno się do niego dostać. Ale już na dwóch pierwszych wyprawach na ośmiotysięczniki: Mansalu i Lhotse, zobaczyłem coś zupełnie innego. Spodziewałem się megaciężkiego pobytu w bazie przez dwa miesiące. Że trzeba będzie gotować, wspinać się w ekstremalnych warunkach, zakładać kolejne obozy. Okazało się, że bazę budują agencje turystyczne, jest tam stołówka i kuchnia, gotuje kucharz, każdy ma swój namiot i jaki taki komfort. Nikomu krzywda się nie dzieje i nawet można odpocząć. Książki poczytać, telefonów i maili nie odbierać. Całkiem spoko życie. Na pierwszej wyprawie nie wszedłem na szczyt, zostałem zawrócony z 7600 m – kierownik kazał schodzić, bo ekipa nie miała już sił. A jeśli chodzi o mnie, nie chciał, bym samotnie zdobywał szczyt, bo uznał, że byłem za młody i niedoświadczony.”

“Na Lhotse był młody, dwudziestokilkuletni Szerpa. Do 6,5 tys. m latał w dżinsach, ray-banach i kręcił sobie filmiki z iPhone’a. Idziemy, a on nagrywa: „Jesteśmy w obozie pierwszym, słoneczko świeci, a ze mną są turyści z Polski…”. A tu Hajzer, himalaiści, duma narodowa…”

“Z kolei podczas drugiej wyprawy, na Lhotse, było ciśnienie, żeby wejść za wszelką cenę. Za pomocą jakichkolwiek narzędzi, w tym wykorzystując ludzi. Dla mnie to nie był sport. Jeżeli korzystasz z Szerpów, którzy noszą ci plecaki, to nie jest wspinaczka. Dlatego przestałem jeździć na te wyprawy.”

AKTUALIZACJA 22 lipca:

Zjechał! I to jest już we wszystkich mediach. Wielkie brawa!


Dodaj komentarz

Ubezpieczenia: aktualizacja

W 2012 roku napisałem posta o ubezpieczeniach na narty. W statystykach widzę, że sporo ludzi trafia tam z google. Minęło jednak 6 lat. Pojawiły się na rynku nowe firmy, nowe produkty, nowe opcje, a niektóre warunki ubezpieczeń nie są już aktualne. Postanowiłem więc przepisać ten post od nowa i dodatkowo przebrnąłem przez nowe OWU (Ogólne Warunki Ubezpieczenia) większości liczących się podmiotów.

Zapraszam:

Ubezpieczenie na narty: nie daj się oszukać…


Dodaj komentarz

Rok temu była niepewność

Latałem w różne mniej lub bardziej bezpieczne regiony świata i jeździłem freeride na pięciu kontynentach. Mimo to, kiedy rok temu startowaliśmy do Teheranu, nie mogłem wyzwolić się z poczucia niepewności. W mojej głowie przewijały się rzeczowniki-hasła: fundamentalizm, terroryzm, bandytyzm, niebezpieczeństwo, dżihadyści.

Tymczasem sposób w jaki Iran pokazywany jest dziś w mediach – sposób który ukształtował nasze o nim myślenie – woła o pomstę do nieba. Bo w konkurencji na najprzyjaźniejszy naród na świecie – Irańczycy z pewnością byliby finalistami. A przecież to właśnie ludzie zostawiają w naszych wspomnieniach najbardziej żywy ślad odwiedzonego miejsca.

Ale Irańczycy to nie tylko życzliwość, gościnność i ciepło. To coś znacznie więcej. Irańczycy są narodem bardzo wykształconym, silnie zurbanizowanym, przedsiębiorczym i pracowitym, a przy tym wszystkim bardzo dumnym. Popełnilibyście wielkie faux-pas porównując Persów do otaczających ich zewsząd Arabów. Jestem pewien, że kiedy tylko znikną wszystkie sankcje nakładane przez zachód, Iran stanie się tygrysem bliskiego wschodu, a jego tłumiony potencjał rozkwitnie z pełną siłą.

Teraz wiemy już to wszystko i lecimy do Iranu uśmiechnięci. Chcemy spędzić przynajmniej dwa dni w Teheranie. Ale najpierw: wysokie góry i dzikie narty.


4 Komentarze

Marokański Riad

Paryż ma swoje katedry, a Nowy Jork drapacze chmur. W Marrakeszu symbolem miasta są Riady. Czym jest Riad? Dosłownie po arabsku Riad znaczy ogród. W Maroko jednak Riad to stary dom, często jeszcze z epoki kolonialnej, bez okien na zewnątrz, ani na ulicę, ale zawsze ze specyficznym atrium, dziedzińcem w środku, osłoniętym ścianami domu ze wszystkich stron. Wewnątrz, w samym atrium często można zobaczyć właśnie ogród, wielką palmę czy fontannę. Historycznie chodziło o to, by nikt nie zaglądał nam do mieszkania. Nawet przez okna. Dawało to prywatność, pozwalało ukryć bogactwo przed wścibskimi oczami sąsiadów, a taki ogród w środku domu, pozwalał się cieszyć słońcem i dawał osłonę przed wiatrem i zimnem. No i po przejściu przez próg kobiety mogły bez obaw zdjąć hidżaby.

Dziś Riady są często w europejskich rękach. Część w małżeństwach mieszanych, część po prostu odkupiona od tubylców. Jest ich w Marrakeszu setki. Riady pozostały jednak symbolem marokańskiej gościnności i lokalnej kultury. Okazją do relaksu, odprężenia, doskonale balansując miejski zgiełk Marrakeszu i wieczny ruch na zewnątrz.

Jeśli kiedykolwiek będziesz w Marrakeszu, zatrzymaj się w jednym z setek Riadów. Spróbuj tradycyjnego marokańskiego tażina, ugotowanego właśnie przez panią domu (albo przez służbę – zależnie od wielkości Riadu i ceny). Zanurz się w lokalną kulturę. To właśnie uwielbiam w samotnych podróżach.

Centralnym punktem mojego Riadu „Marhbabikoum” jest gigantyczna palma wysokości trzech pięter. W innych Riadach może być to fontanna albo ogród drzewek pomarańczowych.

Na dole jest kuchnia, jadalnia, pokój biurowy i pomieszczenia do relaksu i odpoczynku.

Pokoje gościnne (jest ich pięć, każdy z łazienką) zaczynają się od pierwszego piętra. Wszystkie okna wychodzą do wewnątrz, na atrium. Od góry wpada światło słoneczne – przy otwartych okiennicach w pokojach jest w miarę jasno.

Na samej górze taras, widok na Medinę. Wieża w oddali po lewej, na horyzoncie – to słynny Jemaa el-Fna, 10 minut spacerem przez środek Mediny. Wkoło tarasy dzięsiątków innych Riadów.

A tak wygląda wejście od ulicy w Medinie. Drzwi, pomalowana ściana i zero okien.

Nie będę pisał o samym Marrakeszu – bo wystarczająco dużo jest o nim relacji w całej blogosferze. Urzekły mnie Riady – a nie znałem zupełnie tego zjawiska – stąd ta notka.

W każdym razie, jeśli planujecie wspinać się lub zjeżdżać w Atlasie – po prostu musicie poświęcić dzień a najlepiej dwa na Marrakesz. I wydaje się że właśnie w szczycie sensownych warunków narciarskich – czyli w okolicy lutego – w Marrakeszu jest stosunkowo niewielu turystów, sezon dopiero się tu rozkręca, a z hoteli all-inc w okolicach Agadiru jest wystarczająco daleko, by nie chciało im się tu przyjechać.

Marrakesz: must see!


8 Komentarzy

Jak ważny jest instruktor

Jeśli czytacie bloga regularnie – to pewnie pamiętacie moje przejścia i utyskiwanie na instruktorów narciarskich. Mój pogląd bardzo się zmienił, a moje dziewczyny wreszcie trafiły na wspaniałego instruktora.

1. Ma doskonałe przygotowanie dydaktyczne. Sam nigdy nikogo nie uczyłem jeździć – robiłem to z córkami „na czuja”. Trochę z daleka podglądałem – nasz instruktor dokładnie obserwuje dzieci, poprawia każdy drobny błąd, czasem daje indywidulane ćwiczenia. Efekty mnie zdumiały.

2. Ma autentyczą i prawdziwą sympatię do dzieciaków i mega kontakt z nimi. To powoduje, że moje córki nie mogą się doczekać zajęć. Pewnie na niewiele zda się przygotowanie dydatkyczne jeśli dzieci by nie lubiły instruktora. One doskonale wyczuwają, kto naprawdę je lubi, i tę sympatię zwracają w dwójnasób.

3. Praktyka mówi mu gdzie dzieciaki mają granice i gdzie można je zabrać. Sam nie wziąłbym ich tak szybko na czerwoną trasę. On wiedział dokładnie kiedy można to zrobić.

4. Moje córki mają na mnie „sposoby”. Przytulanie, łezka, smutne spojrzenie w oczy – to po prostu małe kobietki, które wiedzą dobrze gdzie nacisnąć, żebym przynajmniej czasem zachował się tak jak one chcą. Przy instruktorze, w grupce innych dzieci – te sposoby nie działają. Na szczęście.

Te wszystkie opisane powyżej cechy powodują, że pierwszy raz w życiu jestem absolutnie przekonany, że nie dałbym rady z maluchami poczynić takich postępów jak udało się jemu. Dziewczyny śmigają po trudnych, czerwonych trasach, wjeżdżają na muldy. Przecierałem też ze zdumienia oczy, kiedy po zajęciach, już „na luzie”, moje gwiazdy, które normalnie nieśmiałe i nieodstępujące mnie na krok (“wszędzie z tatą”) – jeździły sobie SAME na orczyku w górę, potem zjazd z górki, same do kolejki, znowu w górę, i tak parę razy. Także kochani – trzeba dobrze trafić. Ja miałem tym razem szczęście. Jeśli Pan to czyta, Panie Ignacy – to mega dzięki, kask z głowy, szacunek!

PS. Mam wrażenie, że do grupy sześciolatków chętnie dołączyłaby większość mamuś wszystkich dzieci z całego wyjazdu – jeśli wiecie co mam na myśli 😉

PPS. Jeździłem ze szkołą Olton (to nie jest post sponsorowany ani product placement).