Hokkaido przez cały czas naszego pobytu tkwiło w ciężkich chmurach śniegowych. Śnieg na zmianę: prószył, padał, sypał, walił, zacinał i wiał. I kiedy tak przeglądam sobie fotki z wyjazdu, siedząc w samolocie do Europy – uderza mnie jedna rzecz: gdyby nie nasze jaskrawe kurtki – Hokkaido byłoby w zasadzie monochromatyczne. Bo słońce normalnie uwypukla kolory krajobrazu: śnieg jest czasem niebieskawy, drzewa zawsze mniej lub bardziej zielonkawe, niebo błękitne. Wszystko widać wtedy inaczej, lepiej, wyraźniej.

A tu? Drzewa bez liści, wszędzie śnieg, a na niebie chmury – wszystko szare, białe i czarne. Do tego często ograniczona padającym śniegiem widoczność wytłumia wszystko jeszcze mocniej: wszystko zlewa się, kontrasty giną, ginie nawet czerń pozostawiając świat w spokojnych odcieniach szarości. Może kiedy nie masz mocnych bodźców wzrokowych, inne wrażenia przeżywasz intensywniej? Może da się lepiej skupić na samej jeździe, kiedy świat na około jest przytłumiony i jednolity? Może to dzięki tym stonowanym odcieniom szarości jazda w puchu jest tak intensywna i przyjemna?

PS. Wybaczcie mi dziś ten cokolwiek rozmarzony ton. Może to brak snu, może te fotki tak działają. A może po prostu było tak świetnie, że ciężko wrócić mi do rzeczywistości…